PYTANIE

W gimnazjum rozpoczęło naukę dziecko z orzeczeniem o kształceniu specjalnym z powodu upośledzenia w stopniu umiarkowanym. Jak organizuje się kształcenie dla takiego dziecka w szkole masowej?

ODPOWIEDŹ

W przypadku kiedy uczeń otrzymał orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego z powodu upośledzenia umysłowego w stopniu umiarkowanym, a rodzice wybrali dla niego szkołę ogólnodostępną, wówczas szkoła jest zobowiązana zapewnić temu uczniowi realizację programu nauczania zgodnie z niepełnosprawnością i zaleceniami poradni psychologiczno-pedagogicznej wskazanymi w orzeczeniu. Nauczyciele powinni opracować indywidualny program nauczania. Program powinien zawierać również wskazanie dotyczące prowadzenia zajęć rewalidacyjnych wspomagających rozwój tego ucznia i realizować go podczas zajęć w klasie bądź podczas zajęć realizowanych indywidualnie z tym uczniem.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 71 b ust. 1 Ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t.j. DzU z 2004 r. nr 256, poz. 2572 z późn. zm.) kształceniem specjalnym obejmuje się dzieci i młodzież niepełnosprawną oraz niedostosowaną społecznie, wymagające stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pracy. Przepis ten określa, iż kształcenie specjalne może być prowadzone w formie nauki w szkołach ogólnodostępnych, szkołach lub oddziałach integracyjnych, szkołach lub oddziałach specjalnych i odpowiednich ośrodkach funkcjonujących w systemie oświaty.

Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego powinno określać zalecane formy kształcenia specjalnego, uwzględniając rodzaj niepełnosprawności dziecka.

Sposób organizacji kształcenia specjalnego ucznia z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym w szkole ogólnodostępnej, w tym integracyjnej, od dnia 1 września 2011 r. reguluje Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 17 listopada 2010 r. w sprawie warunków organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz niedostosowanych społecznie w przedszkolach, szkołach i oddziałach ogólnodostępnych lub integracyjnych (DzU z 2011 r. nr 228, poz. 1490). Z rozporządzenia tego wynika, że indywidualny program opracowany dla ucznia powinien nazywać się programem edukacyjno-terapeutycznym.

Zgodnie z § 4 ww. rozporządzenia szkoły zapewniają:

1) realizację zaleceń zawartych w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego;

2) odpowiednie, ze względu na indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz możliwości psychofizyczne uczniów, warunki do nauki, sprzęt specjalistyczny i środki dydaktyczne;

3) zajęcia specjalistyczne, o których mowa w przepisach w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach;

4) inne zajęcia odpowiednie ze względu na indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz możliwości psychofizyczne uczniów, w szczególności zajęcia rewalidacyjne i resocjalizacyjne;

5) przygotowanie uczniów do samodzielności w życiu dorosłym.

Dariusz Skrzyński – prawnik, specjalista z zakresu prawa oświatowego, prawa pracy i prawa autorskiego.